Nowy rok niesie ze sobą podwyżki płacy minimalnej. Od 1 stycznia 2019 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze wynosi 2250 złotych brutto co daje około 1634 złotych netto.
Najniższe wynagrodzenie zasadnicze przeliczone na godziny daje minimalna stawkę godzinową w wysokości 14,70 brutto.
W porównaniu z ubiegłym 2018 rokiem najniższe wynagrodzenie zasadnicze wzrosło o 7,1% czyli 150 złotych.
Zgodnie z danymi Głównego Urzędu Statystycznego 13 % pracujących Polaków otrzymuje najniższe wynagrodzenie zasadnicze.
Z jednej strony określenie płacy minimalnej wpłynęło pozytywnie na warunki pracy i życia Polaków. nie ma prawnej możliwości zawarcia umowy o pracę z niższa stawka niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze. daje to pracownikom poczucie bezpieczeństwa, wiedzą ile najmniej mogą zarobić, jak rozplanować budżet domowy, żeby pieniędzy starczyło na wszystkie wydatki. Oczywiście wiadomo, ze najniższe wynagrodzenie zasadnicze nie jest w stanie zapewnić godziwego życia. Jest to taka pensja “za niska by umrzeć, zbyt wysoka by żyć”. Żyć nie martwiąc się o jutro.
Dla pracodawców najniższe wynagrodzenie zasadnicze nie jest rozwiązaniem wygodnym, niektórzy wybierają szara strefę. Niestety zamiast stosować się do przepisów prawa często zmuszają pracowników do pracy na czarno. Pozornie jest to sytuacja korzystna dla obu stron. Pracodawca nie ponosi dodatkowych kosztów związanych z zatrudnieniem pracownika, wypłaca jedynie “czystą” pensję, zazwyczaj wyższą niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze. Pracownik cieszy się, ze ma pracę i teoretycznie dysponuje większymi pieniędzmi niż w przypadku pracy legalnej. Teoretycznie bo w przypadku choroby lub długotrwałego leczenia szpitalnego musi z własnej kieszeni opłacić wizyty u lekarza, nie tylko u specjalisty, ale nawet u lekarza pierwszego kontaktu, zapłacić za pobyt w szpitalu, przeprowadzone zabiegi czy operacje.
Jeżeli zaistnieje taka sytuacja okazuje się, że korzyści płynące z pracy na czarno były tylko pozorne.
Może również okazać się, ze pracownik decydujący się na prace na czarno trafi na nieuczciwszego pracodawcę, który będzie zwlekał z wypłatą należności za wykonaną pracę, wypłaci tylko część wynagrodzenia lub nie wypłaci go wcale. Pracownika pracującego w szarej strefie nie chroni prawo pracy, brak umowy o prace jest równoznaczny z brakiem możliwości egzekwowania należności.
Są to sytuacje szczególne ponieważ dotyczą tej części społeczeństwa, która jest niezamożna. Są to osoby, które najczęściej nie maja innych źródeł utrzymania oraz kompetencji umożliwiających im podjęcie innej pracy.
Zastanówmy się teraz czy najniższe wynagrodzenie zasadnicze jest w stanie zaspokoić podstawowe potrzeby jednoosobowego gospodarstwa domowego.
Dla przypomnienia najniższe wynagrodzenie zasadnicze w 2019 roku netto wynosi 1634 złote. Z tej kwoty jedna osoba powinna móc utrzymać się cały miesiąc, aż do otrzymania kolejnej wypłaty.
Z otrzymanej pensji musimy opłacić rachunki, kupić jedzenie, środki higieny i chemię gospodarczą, dojechać do pracy, kupić ubranie, kupić lekarstwa. Przydało by się jeszcze zapewnić jakieś środki na kulturę, sport, zainteresowania.
Średni koszt opłat to: 500 złotych czynsz, media (prąd 75 złotych, gaz 20 złotych, internet 50 złotych, telewizja 50 złotych, telefon 50 złotych) to 245 złotych. Jedzenie to średnio 15 złotych dziennie co daje 450 złotych, środki higieny i chemia gospodarcza około 100 złotych, bilet miesięczny na jedną linię autobusową to koszt około 75 złotych. Ubrania nie kupujemy co miesiąc, ale ponieważ jest drogie policzymy średnio miesięcznie około 150 złotych, na lekarstwa dobrze jest zabezpieczyć około 100 złotych, są miesiące kiedy nie zostawimy w aptece ani złotówki, ale są i takie kiedy na leki wydamy dużo więcej. To daje nam już 1620 złotych, więc do kina, teatru lub na siłownie pójdziemy tylko wtedy kiedy zaoszczędzimy na jedzeniu, lekarstwach, chemii lub ubraniach.
Jak widać najniższe wynagrodzenie zasadnicze dla osoby prowadzącej jednoosobowe gospodarstwo domowe starczy na bieżące wydatki. Niestety na remonty, naprawy, nowe sprzęty już nie starczy.
