Dla kogo jest przeznaczona możliwość z renty, która jest związana ze stanem zdrowia rekonwalescenta?
Renta chorobowa to świadczenie przeznaczone jest dla osób, które częściowo lub całkowicie straciły możliwość zarobkowania, a ich stan zdrowia nie daje podstaw do oczekiwania poprawy.
Takie świadczenie wypłaca Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Kto zatem jest uprawniony do otrzymania rzeczonego świadczenia w wysokości zabezpieczającej jego byt? Kolejne pytanie to ile obecnie wynosi taka renta? Nasuwa się jeszcze jedno pytanie. Skoro jest świadczenie to, czy jest ono wypłacane w stałej wysokości, czy może jest jakaś granica. Ograniczenie z góry i z dołu. No i jeszcze jedno, w jaki sposób rozpocząć i szczęśliwie dobrnąć do końca przez zawiłości procedury.
Rentę otrzymują osoby, które za względu na obecny stan zdrowia straciły w sposób trwały możliwości zdobywania środków na utrzymanie przy pomocy we własnoręcznie wykonywanej pracy. Utrata możliwości zarobkowania powinna być trwała lub czasowa obejmująca dłuższy period.
Jeśli mowa jest o częściowej niezdolności do pracy, myślimy wtedy o braku możliwości powrotu na stanowisko dotychczas zajmowane i zgodne z zawodem, który był wykonywany przed czasem, w którym zaistniały okoliczności do nabycia niezdolności do pracy.
Jeśli jest całkowita niezdolność do podjęcia obowiązków pracowniczych, nie ma też możliwości przekwalifikowania się i wykonywania profesji mniej narażającej siły obecnie chorego na zbyt wczesne wyczerpanie.
Podstawowym warunkiem do otrzymania świadczenia jest jednak co innego. Nie pomoże stan zdrowia i jego negatywna ocena, jeśli nie będzie on spełniony o rencie chorobowej, nie ma mowy. Tym faktorem jest stwierdzona w bazie danych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odpowiednia ilość przekazanych składek na ubezpieczenie społeczne i w ogóle fakt posiadania owego ubezpieczenia.
Jakie są najważniejsze zasady w procesie przyznawania renty chorobowej osobie posiadającej ubezpieczenie społeczne.
Po pierwsze musi zaistnieć utrata zdolności do pracy. I w związku z tym należy wystąpić o orzeczenie przez lekarza orzecznika, a także komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezdolności do podjęcia czynności pracowniczych.
Po drugie opisywana utrata zdolności do pracy koniecznie musi wystąpić w okresie, w którym opłacane były składki lub nieskładkowym dotyczącym urlopu macierzyńskiego. Nie później jednak niż w ciągu 18 miesięcy od daty ustania owych okresów.
Bierze się także pod uwagę okres ubezpieczenia:
– co najmniej jeden rok – dla osób przed ukończeniem 20-go roku życia
– dwa lata – kiedy niezdolność powstała w wieku pomiędzy 20 – 22 lata
– trzy lata – jeżeli niezdolność do pracy stwierdzono w wieku od 22 roku życia i nie przekroczono 25 lat
– cztery lata – gdy nie można pracować, a ma się więcej niż 25, lecz mniej niż 30 lat;
– i pięć lat – wtedy, gdy niezdolność do pracy powstanie po skończeniu 30 lat.
Jeśli niezdolność do pracy wystąpi po 30 roku życia, czas ubezpieczenia musi przypaść na ostatnie dziesięć lat od chwili złożenia wniosku.
Podobnie jest, kiedy chory jest trwale niezdolny do pracy. I ma:
dwadzieścia lat stażu oraz jest kobietą
25 lat składkowych – dotyczy mężczyzn.
Wysokość świadczenia renty chorobowej
Wysokość zasiłku zależy od długości okresów, w których była odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne i długość okresów nieskładkowych. Świadczenie przyznawane jest na stałym poziomie.
W przypadku całkowitej niezdolności –
– 24% kwoty podstawy; wynosi ona 100% przeciętnego wynagrodzenia; jednak bez składek i ustalana jest co roku. Dalej
po 1,3% podstawy bazowej za każdy rok opłacania składek zusowskich, kolejne
po 0,7% wymiaru podstawy za okresy nieskładkowe, i jeszcze 0,7% za każdy rok okresu, jeśli zabraknie stażu do uzupełnienia do pełnych dwudziestu pięciu lat okresów składkowych i nieskładkowych; muszą one przyjść w czasie od dnia, kiedy będzie złożony wniosek o świadczenie do dnia, gdy osoba ubiegająca się o świadczenie osiągnie wiek do otrzymania innego świadczenia, czyli stałej emerytury.
